Αν και οι προσφυγικές πολυκατοικίες αποτελέσαν καινοτομία την εποχή της ανέγερσής τους, σήμερα φαντάζουν μάλλον στενόχωρες. Η μαρτυρία της κατοίκου κυρίας Π.Α, δίνει την ευκαιρία να επισκεφτούμε το εσωτερικό τους, αλλά και την ταράτσα τους. «Είναι μια πολυκατοικία, ένα ενιαίο κτήριο αλλά θεωρείται ότι είναι 7 πολυκατοικίες. […] 48 τετραγωνικά με αρχική διαρρύθμιση: […] ένα μικρό διαδρομάκι, κουζίνα και δυο δωμάτια. […] Το σπίτι μας εγώ θυμάμαι, η πόρτα μας η πόρτα του σπιτιού μας, όχι της πολυκατοικίας, η πόρτα του σπιτιού μας, ήταν ανοιχτή το καλοκαίρι μόνιμα. Δεν υπήρχε φόβος να γίνει κάτι. Ερχόταν οι ζητιάνοι και η μαμά μου τους έβαζε μέσα για να φάνε. Αυτή η επικοινωνία και η διάθεση […] να προσφέρεις υπήρχε» […]. Το καλοκαίρι που έκανε ζέστη βγάζαμε στην ταράτσα την κοινή ταράτσα, σχεδόν όλες οι οικογένειες, μπαμπάδες, μαμάδες, γιαγιάδες, παππούδες, παιδιά κλπ στρώματα και κοιμόμασταν σαν ένας κοιτώνας όπου εμείς σαν παιδιά συνεχίζαμε να παίζουμε.»