Ο χώρος του εργοστασίου υπήρξε τόπος διαχωρισμού αιχμαλώτων αλλά και εκτελέσεων κατά τη διάρκεια του Μπλόκου του Δουργουτίου, το καλοκαίρι του 1944. Στο διήγημα «Θερισμένα Αγόρια» (1965) ο Πίνδαρος Μπερεδήμας γράφει: «Μας βάλανε σε δυο σειρές, η πρώτη σειρά γονατιστοί στον ήλιο, η πίσω σειρά όρθιοι. Ύστερα από μισή ώρα μας αλλάξανε. Περάσαμε οι γονατιστοί στην πίσω, κι οι όρθιοι ήρθαν μπροστά και γονατίσανε». Ο Λεωνίδας άκουγε κι ένευε. «Ύστερα, από ένα κλειστό γερμανικό αυτοκίνητο, πρόβαλε – ο ίδιος ο σατανάς, πατέρα». Έκρυψε με τα χέρια το πρόσωπό της η Στέλλα κι είχε ανατριχιάσει. «Φορούσε μαύρη μάσκα κι ερχόταν καταπάνω μας με πηδηχτά βήματα και με δύο γερμανούς οπλισμένους από την κάθε μεριά του. Η καρδιά μου τρεμούλιαζε. Μας πήρε από την άκρη της σειράς και μας εξέταζε όλους αμίλητος. Ώσπου σταματούσε κι έδειχνε. […]‘Σ’ αυτήν την άκρη, αυτούνους τους εξήντα…’ γάβγισε ένας γερμανός και, πριν καταχωνιάσουν τ’ αφτιά μας το γάβγισμα, τους θέρισαν με το πολυβόλο, να έτσι, μπροστά στα μάτια μας τ’ αποσβολωμένα…»