Το κορινθιακό κράνος είναι ο χαρακτηριστικότερος τύπος αρχαίου ελληνικού κράνους και χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα από τα τέλη του 8ου αι. π.Χ. έως τα τέλη της Κλασικής περιόδου. Η ονομασία του είναι αρχαία (Ηρόδοτος, IV, 180) και προφανώς υποδηλώνει την αρχική προέλευση του τύπου, αν και παρόμοια κράνη κατασκευάζονταν σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Πρόκειται για σημαντική καινοτομία, αφού ήταν το πρώτο κράνος που δημιουργήθηκε από ενιαίο έλασμα χαλκού και προστάτευε τόσο αποτελεσματικά κάθε σημείο της κεφαλής (παλαιότερα τα κράνη φτιάχνονταν από διαφορετικά τμήματα που συγκολλούνταν μεταξύ τους αφήνοντας ακάλυπτο το πρόσωπο). Η εμφάνισή του συμπίπτει χρονικά με την καθιέρωση του θεσμού του οπλίτη και τη δημιουργία της στρατιωτικής φάλαγγας, που μετέβαλε ριζικά τις τακτικές του πολέμου. Τα κράνη που σώζονται έως τις μέρες μας προέρχονται κυρίως από τάφους, όπου τοποθετούνταν ως κτερίσματα, ή από ιερά (όπως τα συγκεκριμένα παραδείγματα), όπου προσφέρονταν από πολεμιστές ως αναθήματα μετά από κάποια νικηφόρο μάχη.