Δύο γυναίκες γεμίζουν τις υδρίες τους με νερό σε κρήνη με λεοντοκέφαλους κρουνούς. Ένας νεαρός άνδρας φαίνεται να απευθύνεται σε μία από αυτές, ενώ δεξιά εικονίζεται ιθυφαλλική ερμαϊκή στήλη. Η αττική αυτή λήκυθος αποδίδεται στο Ζωγράφο του Διόσφου. Τέτοιου είδους σκηνές καθημερινής ζωής απαντούν συνηθέστερα σε υδρίες, τα αγγεία με τα οποία οι γυναίκες μετέφεραν νερό από τις δημόσιες κρήνες. Συχνά, οι γυναίκες προσέρχονταν σε παρέες στις κρήνες, οι οποίες μετατρέπονταν έτσι σε χώρο κοινωνικής συναναστροφής. Μερικές φορές, ωστόσο, στις κρήνες σύχναζαν και άνδρες, οι οποίοι με την πρόφαση της εξυπηρέτησης επιχειρούσαν να παρενοχλήσουν ερωτικά τις ανύποπτες κυρίες. Η συχνή απεικόνιση κρηνών και κρηναίων οικοδομημάτων σε αττικά αγγεία του ύστερου 6ου αι. π.Χ. οφείλεται πιθανότατα στην επίδραση που ασκούσαν στους Αθηναίους της εποχής οι περίφημες δημόσιες κρήνες –όπως η Εννεάκρουνος– που κατασκεύασαν ο Πεισίστρατος ή οι Πεισιστρατίδες. Οι ερμαϊκές στήλες (ορθογώνιοι πεσσοί με ανδρική προτομή και ορθωμένο ανδρικό μόριο) εισήχθησαν στην Αθήνα από το γιό του Πεισίστρατου, Ίππαρχο, γύρω στο 520 π.Χ. Χρησίμευαν ως δείκτες και δήλωναν τα ενδιάμεσα σημεία μεταξύ των διαφόρων χωριών της Αττικής και της αθηναϊκής Αγοράς.