Τον Οκτώβρη του 1940 τα τραγούδια λιγόστεψαν. Ξεκίνησε ο πόλεμος και πολλοί από τους εργαζόμενους της Ελληνικής Εταιρείας Υδάτων έφυγαν για το Αλβανικό μέτωπο. Στην Κατοχή, η πείνα οι αρρώστιες και η δυστυχία θέριζαν. Σκελετωμένα παιδιά έρχονταν πεζοί από το Μπογιάτι και οι κάτοικοι του οικισμού τους έδιναν, από τα λιγοστά που είχαν, ένα κομμάτι ψωμί. Νέοι και ηλικιωμένοι, έπεφταν εξαντλημένοι στο δρόμο. Στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, πουλούσαν με συμβόλαια 4-5 στρέμματα γης (κανονική μεταβίβαση) για λίγα κιλά αλεύρι. Όπως πληροφορούμαστε από προφορική μαρτυρία «Έδιναν όλη την περιουσία τους για ένα κομμάτι ψωμί για να σώσουν την οικογένεια. Ένα στρέμμα χωράφι για ένα κιλό αλεύρι….. Η μαύρη αγορά και οι κλοπές οργίαζαν». Ήταν φανερή η διαφορά στο επίπεδο διαβίωσης των εργαζομένων του Φράγματος, στους οποίους καταβαλλόταν μισθός σε σχέση με τους αγρότες που πείναγαν. Να σημειωθεί, ότι στα παιδιά του οικισμού διανέμονταν «θρεψίνη» ενώ τα αγροτόπαιδα είχαν «μια φέτα ψωμί την ημέρα για να τραφούν».