Στα τέλη του 19ου αιώνα η Πάτρα ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και σημαντικό εξαγωγικό λιμάνι. Η σιδηροδρομική σύνδεση με την Κόρινθο πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 1887 και ο τερματικός σταθμός βρισκόταν στην περιοχή του Αγίου Διονυσίου. Η μεγάλη απόσταση από το λιμάνι ανάγκαζε τους επιβάτες να χρησιμοποιούν ιππήλατες άμαξες για να μεταφερθούν από και προς τα ατμόπλοια. Η επέκταση της σιδηροδρομικής γραμμή συνάντησε τις αντιδράσεις των ιδιοκτητών των οικοπέδων, με αποτέλεσμα να μην κατασκευαστεί ποτέ κανονικός σταθμός στο λιμάνι. Οι σιδηροδρομικές υπηρεσίες στεγάζονταν σε γειτονικές παραθαλάσσιες νοικιαζόμενες αίθουσες. Στην άλλη άκρη της πόλης, κοντά στον Άγιο Ανδρέα, υπήρχε δεύτερος σταθμός που εξυπηρετούσε το τμήμα Πάτρα-Πύργος. Οι δύο τερματικοί σταθμοί ενώθηκαν με γραμμή το 1892 αλλά ο κεντρικός επιβατικός σταθμός κατασκευάστηκε μόλις το 1954. Στην περιοχή του Αγίου Διονυσίου εγκαταστάθηκε το μηχανοστάσιο, ενώ στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα ο εμπορευματικός σταθμός.