Μέσα από τη γλυπτική του, ο εικαστικός Κώστας Βαρώτσος (γ.1955) δίνει έμφαση στον άμεσα ορατό χώρο, τη φόρμα και το περιεχόμενο με στόχο τη διεύρυνση της αισθητικής εμπειρίας του θεατή χωρίς καμία περιγραφική διάθεση. Το έργο «Αυτοοριζόμενος Ορίζοντας» (1990), το οποίο παρουσιάστηκε στο 2ο Συμπόσιο Τέχνης (1990), αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα της γλυπτικής πρακτικής του Βαρώτσου η οποία επικεντρώνεται στην χρήση του γυαλιού, ένα υλικό που συμβολίζει το φώς. Ο Βαρώτσος προσεγγίζει με μεγάλη δύναμη ελευθερίας τη γη, τον ουρανό και τη θάλασσα με έργα σχεδιασμένα για τον δημόσιο χώρο. O θεατής αντιμετωπίζει έναν γρίφο χωρίς αινιγματικές έννοιες, καθώς καλείται να δει το τοπίο σε διάλογο με το γλυπτό. Έτσι η ονειρική διάθεση και η αισθητική ολοκλήρωση γίνονται ο πυρήνας του έργου.