Αυτά τα ρωμαϊκά κτίρια με ενθουσιάζουν με την αδιαφορία τους για τους περιορισμούς που έχουν θέσει οι θεοί στο τοπίο. Το κοίλον δεν χρησιμοποιεί μία φυσική πλαγιά αλλά στηρίζεται σε τρεις διαδοχικούς ομόκεντρους διαδρόμους με θόλο, το ύψος των οποίων αυξάνεται σταδιακά από μέσα προς τα έξω. Στο τέλος της παράστασης ζήτησα από έναν υπηρέτη να μου δείξει αυτό το θαύμα της αρχιτεκτονικής. Τον ακολούθησα καθώς χώθηκε στο vomitorium, την είσοδο στο κέντρο του κοίλου, και είδα το μεσαίο διάδρομο (κυρίως αποθήκες) και τον εξωτερικό διάδρομο με τα 12 παράθυρα για τον αερισμό αυτού του βασικού διαδρόμου κίνησης των θεατών. Τελικά βγήκαμε στο πίσω μέρος του Ωδείου όπου είδα και τις δύο εξωτερικές κλίμακες που εξυπηρετούν όσους προτιμούν τη γαλαρία.