Η καπναποθήκη Παπαπέτρου εισήγαγε τη χρήση του ενισχυμένου τσιμέντου στην αρχιτεκτονική του Αγρινίου. Η επιχείρηση άνθισε για μερικά χρόνια αλλά η οικονομική κρίση του 1929 έπληξε σκληρά και τον Παπαπέτρου μαζί με την πόλη του Αγρινίου. Η τιμή του καπνού και οι εξαγωγές κατέρρευσαν. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το κτήριο χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς ως χώρος κράτησης Εβραίων από την Άρτα και τα Ιωάννινα (προτού μεταφερθούν στο Άουσβιτς) καθώς και Ιταλών αιχμαλώτων πολέμου, μετά την παράδοση της Ιταλίας στους Συμμάχους το 1943. Τη δεκαετία του ‘50 λειτούργησε ως σχολείο χωροφυλακής, τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 έγινε αποθήκη ελιών και καπνού (υπό νέα ιδιοκτησία) και τελικά εγκαταλείφθηκε τη δεκαετία του ‘80.