Τα μαντεία περιλαμβάνουν συχνά και θέατρα (π.χ. οι Δελφοί). Οπότε εγείρεται το ερώτημα: γιατί θα ταξίδευε κάποιος από τη νότια Ελλάδα για τόσες μέρες σε κακοτράχαλα μονοπάτια προκειμένου να συμβουλευτεί τον Δία, όταν θα μπορούσε να έχει πάει στους Δελφούς; Η απάντηση κρύβεται στην τάση των μαντείων να ανακατεύονται στα εγκόσμια όποτε ήταν προς το συμφέρον τους. Στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404 π.Χ.) οι Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοί τους μπορούσαν να δανειστούν μεγάλα ποσά από το μαντείο των Δελφών, ενώ οι Αθηναίοι όχι. Αυτό τους υποχρέωσε να στραφούν προς το μαντείο του Άμμωνα στην όαση Σίβα της Αιγύπτου πριν από την καταστροφική εκστρατεία στη Σικελία. Έστειλαν επίσης πρεσβεία στη Δωδώνη για να ρωτήσουν τον Δία για την εισαγωγή της λατρείας της θρακικής θεάς Βένδιδος στην Αθήνα.