Κατά τα έτη 1917 και 1918 το γραφικό τοπίο που βλέπουμε σήμερα ήταν αληθινός επίγειος παράδεισος και δικαίως μάγεψε τον Ν. Καζαντζάκη. Υπήρχαν μόνο δύο σπίτια στην ευρύτερη περιοχή του και τρία μονοπάτια που έδιναν πρόσβαση στη θάλασσα. Πικροδάφνες και μυρτιές, συκιές και περιβόλια στεφάνωναν την κατάλευκη ψιλή άμμο, που την κεντούσαν ρυάκια. «Γέμιζα παίζοντας τη χούφτα μου ψιλή ξανθή άμμο και την άφηνα να γλιστράει ζεστή, μαλακιά, ανάμεσα από τα δάχτυλά μου. Κλεψύδρα η χούφτα και φεύγει η ζωή και χάνεται. Χάνεται και κοιτάζω τη θάλασσα, ακούω τον Ζορμπά και τα μελίγγια μου τρίζουν από ευτυχία.» (Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, σελ. 89)