«Για πρώτη φορά στο ακρογιάλι τούτο χάρηκα τη γλύκα του φαγιού. Όταν το βράδυ ο Ζορμπάς άναβε ανάμεσα σε δύο πυρομάχους φωτιά και μαγέρευε κι ύστερα αρχίζαμε να τρώμε και να κουτσοπίνουμε και να φουντώνει η κουβέντα, ένιωθα πως είναι το φαΐ μια ψυχική κι αυτό λειτουργία και πως το κρέας, το ψωμί και το κρασί είναι οι πρώτες ύλες απ’ όπου γίνεται το πνέμα.» (σελ. 90) «Κάμποση ώρα γύρα από το μαγκάλι οι δυο μας σωπαίναμε. Βεβαιώθηκα πάλι πόσο η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο ‒ ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας⸱ τίποτα άλλο. Χρειάζεται μονάχα, για να νιώσεις πως όλα τούτα είναι ευτυχία, μια καρδιά απλή και λιτοδίαιτη.» (σελ. 105)