Είναι ο μυτερός βράχος πίσω από το λιμανάκι που συνήθιζε να διαλογίζεται και να γράφει ο Καζαντζάκης. Εκείνη την εποχή τον απασχολούσε πολύ ο Βούδας. Πάνω σε εκείνον τον βράχο ήταν σαν να ασκήτευε, σαν να ήταν το καλογερικό του. «Έγραφα, πάλευα όλη μέρα. Το βράδυ είχα πια εξαντληθεί, μα ήμουν σίγουρος, είχα κυριέψει σήμερα κάμποσα υψώματα. Ανυπομονούσα να ‘ρθει ο Ζορμπάς, να φάω, να κοιμηθώ, να πάρω καινούρια δύναμη και να ξαναρχίσω χαράματα τη μάχη.» (σελ. 169) «Σάββατο δειλινό, πρώτη του Μάρτη, ήμουν ακουμπισμένος σ’ ένα βράχο μπροστά στη θάλασσα κι έγραφα. Είχα δει το πρώτο χελιδόνι, ήμουν χαρούμενος, έτρεχε το ξόρκι του Βούδα στο χαρτί.» (σελ. 191)